“Marrit en Tineke zijn mijn familie”

Muhamed woonde dertig jaar met plezier aan de Bisschopstraat in Leeuwarden. Toen zijn vrouw overleed, bleef hij alleen achter. Omdat hij bang was voor een hoge gasrekening, verwarmde hij zijn huis met elektrische kacheltjes. Ventileren deed hij niet. Daardoor kwam er schimmel door het hele huis. De thuiszorg zegt dat hij wel contact met het sociale wijkteam van Amaryllis kan opnemen. “Waarom? Dacht ik,” zegt Muhamed. “Ik dacht niet dat zij mij konden helpen.” Pas als het zo erg wordt dat hij naar het ziekenhuis moet, neemt de dokter zelf contact op met het sociale wijkteam. Een paar dagen later staan Tineke en Marrit, sociaal werkers bij Amaryllis, aan de deur.

“Ik schrok van wat ik zag,” zegt Tineke. “Omdat Muhamed de trap niet meer op kon, sliep hij op een matras op de grond in de woonkamer. Alles zat onder de schimmel, zelfs de meubels. Hier moest iets veranderen.”

Tineke zet zich samen met collega Marrit in om een ander huis voor Muhamed te vinden. Dat is nog niet makkelijk, want hij wil wel dichtbij het centrum blijven wonen. Daarnaast is hij bang om te verhuizen. Zijn oude huurwoning moet namelijk in originele staat teruggebracht worden. Dat betekent dat Muhamed alle schimmel eruit moet halen. “Gelukkig had de verhuurder begrip voor Muhamed zijn situatie,” legt Tineke uit. “Zij hebben geholpen het huis weer schoon te krijgen voor nieuwe bewoners.” Na enige tijd vinden ze een mooi appartement aan de Nieuwekade.

Het nieuwe appartement is helemaal kaal. Geen verf op de muren en geen vloer. Omdat zijn meubels vol schimmel zaten, moet Muhamed alles nieuw hebben. “Via ons netwerk hebben we twee vrijwilligers gevonden die wilden verven en de vloer konden leggen”, legt Marrit uit. “Vanuit een speciaal doorpakbudget en eigen geld van Muhamed, hebben we meubels bij de kringloop kunnen halen. Zo hebben we zijn appartement ingericht.”

Nu komen Marrit en Tineke nog wekelijks langs om te kijken hoe het met Muhamed gaat. “Hij verwent ons altijd als wij langskomen. Er staat altijd wat lekkers op tafel,” zegt Marrit. Vandaag zijn het donuts en chocola. “Ik heb bijna geen familie meer,” vertelt Muhamed. “Marrit en Tineke zijn mijn familie. Ze hebben zoveel voor mij gedaan.”

Om ervoor te zorgen dat Muhamed niet weer eenzaam wordt, hebben Marrit en Tineke hem met het Odensehuis kennis laten maken. “Nu ga ik twee keer per week naar het Odensehuis. Daar zitten meer mensen zoals ik. We doen gezellig spelletjes en lunchen samen. We praten en doen een bakje koffie. Ik word zelfs opgehaald en thuisgebracht,” lacht Muhamed. “Amaryllis heeft mij zo goed geholpen. Ik had veel eerder contact met ze op moeten nemen.”