Meer dan een bakje koffie

Vroeger werd er eigenlijk helemaal niet gevraagd hoe het met mij ging, vertelt Martine Vonk van Amaryllis. Vandaar dat Martine zich in het mantelzorgcafé in Grou extra inzet om juist wél die vraag te kunnen stellen aan mantelzorgers; hoe gaat het met jou?

Martine is sociaal werker in Sociaal Dorpenteam Zuid van Amaryllis. Daarnaast is Martine mantelzorger voor haar zus met Alzheimer. Als klein meisje was Martine al mantelzorger voor haar gehandicapte broertje en zieke moeder. “Er werd altijd gevraagd hoe het met mijn broertje en moeder was, daar ging altijd alle aandacht naartoe.”

Amaryllis organiseert mantelzorgcafés op verschillende locaties in de gemeente Leeuwarden. Mantelzorgers uit de omgeving van Grou moesten voorheen naar Leeuwarden komen om een mantelzorgcafé te bezoeken. Dit was een drempel, merkte Martine. De mantelzorgers zijn niet allemaal mobiel genoeg om zelf zulke afstanden te overbruggen. Bovendien zorgde dit voor extra zorgen. Uiteindelijk heeft team Mantelzorg van Amaryllis een mantelzorgcafé opgezet in Grou. Later heeft Martine dit opgepakt vanuit het sociaal dorpenteam van Amaryllis.

“Ik vind het zo belangrijk om één keer in de maand twee uurtjes met elkaar te zijn, moet je zien hoe ontzettend waardevol het is.” De mantelzorgcafés maken het mogelijk om veel mantelzorgers in één keer te helpen. En vooral: dat zij elkaar kunnen ontmoeten. Ongeveer dertien mensen bezoeken elke maand Mantelzorgcafé Grou. Inmiddels is het een hechte groep geworden waar echte vriendschappen zijn ontstaan.

Na binnenkomst doet Martine een rondje koffie of thee en vraagt ze hoe het met iedereen gaat. Daarna volgt een activiteit. “Ik vind het belangrijk om dingen mee te geven over gezond eten. Zo maken we bijvoorbeeld een smoothie of milkshake.”

“Het gaat mij er ook om dat zij bezig zijn en dat er even aandacht is voor hen. Vaak zijn het heel gewone en korte activiteiten.”

“De mantelzorgers hoeven het even niet te hebben over degene voor wie zij zorgen. Iedereen zit hier even echt voor zichzelf”, vertelt Martine. “Laatst ging er een mevrouw weg en die zei: ‘Ik lach eigenlijk nooit meer, maar als ik hier ben, dan lach ik’. “Soms staat Martine met tranen in haar ogen van zulke uitspraken. “Thuis is het niet altijd om te lachen.”

Na het overlijden van zijn vrouw Trudy stond Henri er ineens alleen voor. Trudy bezocht het mantelzorgcafé in Grou regelmatig. Henri: “Het moest wel heel gek lopen wilde Trudy niet naar het mantelzorgcafé komen.” De betrokkenheid van de andere bezoekers bleek duidelijk toen ze allemaal naar Trudy’s begrafenis kwamen. Iedereen nam een bloem mee. Ze vonden het vanzelfsprekend om samen afscheid te nemen.

Mantelzorgers zijn zich er vaak niet van bewust dat mantelzorger zijn niet vanzelfsprekend is. Zij kiezen er niet zelf voor en het is best knap om mantelzorger te zijn. Dat mag vaker gezegd worden, vindt Martine.

Martine en haar collega Vinneke Vermeulen hebben de bezoekers aangespoord om ook buiten het Mantelzorgcafé contact te houden, via de mobiele telefoon. Iedereen kan nu onderling bellen en ze zitten met z’n allen in een groepsapp. “Een luisterend oor is belangrijk en je moet erover in gesprek durven gaan met mensen”, vertelt Martine. “Het gevoel dat je er niet alleen voor staat, en dat je dingen kunt delen, neemt al een last weg. Iedereen heeft iemand nodig.”