Van hulpafnemer naar hulpverlener

Quincy krijgt op jonge leeftijd de diagnose PDD-NOS (een vorm van autisme) en ADHD. Hij gaat van opleiding naar opleiding en wordt van verschillende scholen gestuurd. Hij komt in verschillende hulpverleningstrajecten terecht, waaronder bij Amaryllis. Sinds kort staat hij op een kantelpunt in zijn leven, waarin hij van hulpafnemer naar hulpverlener gaat.

“Ik wist niet wat ik wilde doen, dus deed ik altijd wat mijn vriendjes deden,” zegt Quincy. “Ik kwam elke keer makkelijk door de theorie, maar in de praktijk ging het altijd mis.” Hij begint op mbo niveau 1 en hoort tijdens zijn eerste opleiding dat niveau 2 het hoogst haalbare voor hem zou zijn. “Ik wist dat er meer in zat,” zegt Quincy.

Tijdens de intake voor zijn opleiding in 2013 komt hij een psycholoog tegen. Zij stelde hem voor nog een jaar met de opleiding te wachten en eerst te ontdekken wat hij echt wilde doen. “Zij had gelijk. Ik ben naar de praktijk gegaan waar zij werkte. Onderdeel van die zorg was veel mindfulness en coaching, waardoor ik meer inzicht kreeg in mijn identiteit. Later kreeg ik uit de Wmo ook thuisondersteuning. Zo kwam ik in 2015 voor het eerst in aanraking met Amaryllis.”

Uiteindelijk rondt Quincy zijn opleiding Zorg en Welzijn niveau 4 af in 2019. Daarna wordt hij vrijwilliger bij het Buurtservicepunt. Hier helpt hij inwoners van de gemeente met bijvoorbeeld post of geldzaken. Tijdens deze functie komt hij in aanraking met Pieter, sociaal werker bij Amaryllis. Het Buurtservicepunt en Amaryllis werken namelijk nauw samen. “Ik wilde graag bij Amaryllis werken,” zegt Quincy. “Samen met Pieter heb ik een rondje door de wijk gemaakt, veel gepraat om een beeld te krijgen van zijn werkzaamheden.”

“Jammer genoeg kreeg ik geen reactie op een sollicitatie van een vacature bij Amaryllis. Toen Corona ook nog om de hoek kwam kijken en mijn relatie niet gezond bleek te zijn, merkte ik dat ik nog niet klaar was om als hulpverlener goed te kunnen functioneren. Op dat moment stortte mijn wereld in. Ik kwam erachter dat ik nog wat anders nodig had qua hulp.”

Quincy klopte weer aan bij Amaryllis voor ondersteuning. “Ik had veel chaos in mijn hoofd.” Toevallig werd de al bekende Pieter zijn sociaalwerker. Samen kwamen ze verder. “Ik kon hem altijd bellen. We maakten samen een wandeling om even te ventileren of plannen te maken. Hij heeft mij heel veel rust gebracht.” Dit leverde op dat Quincy zijn aanvullende ondersteuning kon beëindigen. “Quincy had doelen waarmee hij bij deze zorg niet meer verder kwam,” zegt Pieter. “Het was een gewoonte voor hem geworden die zorg te krijgen, maar hij had het niet meer nodig.”

“Dat was een goede stap,” bevestigt Quincy. “Ik nam de regie.” Omdat meditatie hem veel rust brengt, besluit Quincy die kennis door te willen geven. “Zo kwam ik op het idee voor mijzelf te beginnen. Ik heb veel gelezen over het onderwerp om mijn kennis uit te breiden en alles wat ik doe ook wetenschappelijk te kunnen onderbouwen.” Dat doet hij vanuit zijn eigen onderneming VitaQuintus.

Pieter helpt Quincy te beginnen en regelt een ruimte in buurthuis ’t Skiphus. “Het mes sneed aan twee kanten,” legt Pieter uit. “Quincy kon zijn onderneming opstarten en de wijkbewoners konden gratis meedoen met zijn trainingen.” Na korte tijd blijkt ’t Skiphus niet de beste locatie te zijn. “Er kwamen bijna geen mensen,” zegt Quincy. “Dat komt vooral doordat te weinig reclame had gemaakt in de wijk. Daarnaast was de ruimte niet geschikt, omdat er steeds mensen binnen kwamen lopen. Een mooi leermoment.” Ze proberen het opnieuw in ’t Knooppunt. Ditmaal met succes. Elke training komen er 10 tot 20 deelnemers. “Ik begon met flyeren in de wijk. Vervolgens namen de mensen die de eerste keer kwamen, weer andere mensen mee. Zo is de groep gegroeid.”

Quincy vindt dat zorg voor iedereen toegankelijk hoort te zijn, vandaar dat hij gratis begonnen is. Zijn wens is om er zijn inkomen mee te verdienen. Hoe dit er uit zal zien, weet hij nog niet precies. Gelukkig hoort hij op de dag van het interview dat hij 10.000 euro heeft gewonnen met een wedstrijd van watermerk Bar le Duc. Dit geld kan hij goed gebruiken voor zijn opstart. “Achteraf ben ik blij met hoe alles gelopen is. Het heeft geleid tot waar ik nu ben.”

Veel mensen die bij Quincy komen, zijn geïnteresseerd in de methodiek waar hij les in geeft en zitten met dingen die zij aan willen pakken. Dit kan bijvoorbeeld stress zijn, maar het kunnen ook praktische problemen zijn. “Zodra ik merk dat mensen specifieke hulpvragen hebben, waar ik ze niet mee kan helpen, dan kan ik in overleg met de deelnemer doorverwijzen naar Amaryllis of de huisarts. Ik weet wat daar allemaal mogelijk is omdat ik het zelf heb meegemaakt.”